Rozdział 31

Dwa miesiące później

   Prawy obrońca Borussi Dortmund przysiadł na ławce w szatni, londyńskiego Wembley, opierając się o chłodną ścianę. Dzisiejszy dzień miał przejść do historii i przeszedł, bo ten majowy wieczór, był jedną z najgorszych porażek w jego życiu.
    Po przegranym Euro wydawało mu się, że świat runął mu na głowę i zawiódł siebie i swoich rodaków. Teraz, gdy po fantastycznym meczu, żółto -czarni zostali pokonani, przez odwiecznego rywala, jakim był Bayern Monachium, życie znowu przesłoniły mu czarne chmury.
Zastanawiał się, czy gdyby wygrali, byłby szczęśliwszy?
Przyczyny jego cierpień trzeba było szukać dwa miesiące temu, gdy razem z Agnieszką Błaszczykowską nakrył swojego najlepszego przyjaciela w łóżku z kobietą którą kochał.
Sam nie był w porządku, bo Emilia była narzeczoną trzeciego z polskiego trio w Dortmundzie, ale Lewego to nie obeszło. Gdyby dał mu w mordę, tak jak on Kubie, poczułby się lepiej.
Emilia po trepanacji czaszki nie odzyskała świadomości, zapadła w stan śpiączki, z którego mogła się obudzić w każdej chwili, ale mogło to też trwać lata.
   Pamięta jak dziś, gdy oszalały ze strachu wpadł do szpitala. Słowa pocieszenia płynące od Wasyla, zatroskaną Martynę, aż wreszcie Agnieszkę, która bez słowa przytuliła go do siebie.
- Przeżyje, zobaczysz.- uścisnęła wtedy jego dłoń, gdy razem z nim czekała na koniec operacji. Stała z nim także, gdy płakał nad łóżkiem uśpionej Emilii, dziewczyny która była dla niego trucizną. 

     Do Dortmundu wrócił z Agą, która od tego momentu stała się jego powierniczką. Spotykali się regularnie dodając sobie otuchy.
Najgorszym momentem dla Piszczka, było spotkanie na treningu BVB Kuby.
Jurgen został uprzedzony(zresztą znajomy Polak tłumaczył mu artykuł polskiej prasy) o zajściu podczas zgrupowania kadry, dzięki czemu mógł zapobiec niesnaskom  i mordobiciu na treningach i w szatni prowadzonej przez niego samego.
Porozmawiał z każdym Polakiem osobno, uprzedzając, że każdy przejaw agresji wobec siebie będzie równoznaczny z wylotem na trybunę i skreśleniem z listy meczowej.
- Piszczu kocham cię jak syna.- huknął po treningu.- Ale sam przyznaj, że w tej sytuacji również jesteś winny. Ta panienka igrała z wami trzema. Kuba zachował się prostacko, ale to była dziewczyna Lewego, on powinien być poszkodowany.
Ta rozmowa odbyła się dwa miesiące temu, ale Łukasz pamiątał każde słowo wypowiedziane przez Kloppa. Nie czuł się z tym komfortowo, oskarżał Kubę a sam nie był lepszy. Dopiero teraz doszło do niego, jak bardzo obłudna i przesiąknięta złem była Emilia a on poleciał na jej czar, niczym ćma złakniona światła. Dał się nabrać jak pospolity frajer i powinien znienawidzić ją za to a przede wszystkim czuć do siebie obrzydzenie. Nie był takim człowiekiem, złamał swoje zasady.
A co było w tym wszystkim najgorsze? Kochał ją. Nadal, pomimo tego, że dowiedział się o tym romansie o kłamstwie i o zrujnowanie życia jemu i Agnieszce.
Opuszczał Polskę zostawiając Strzelczycką, ale cały czas był w kontakcie telefonicznym z jej rodzicami. Jurgen stanowoczo zakazał mu lotów do Polski, chociaż serce wyrywało się do tej intrygantki.

- Synu, musisz się otrzasnąć! Nie zaprzepaść kariery, tylko po to żeby trzymać ją za rękę. Rozumiem, że ją kochasz, ale ona się przez to nie obudzi. - powiedział mu któregoś dnia, gdy próbował wziąć urlop.- Zaszedłeś za daleko, żeby teraz zmarnować sobie życie.

    Martyna i Wasyl czekali na Łukasza i Kubę w towarzystwie Agnieszki.  Na rękach Wasilewskiego siedział mały dwulatek ubrany w żółto- czarną koszulkę i taką samą czapeczkę a Martyna trzymała w ramionach jego siostrę bliźniaczkę.
Aga nadal mieszkała z Kubą i oficjalnie, jego romans został puszczony w niepamięć, ale to co działo się za zamkniętymi drzwiami ich domu, dalekie było od ideału. Praktycznie ze sobą nie rozmawiali, bo robienie listy zakupów, rachunki i inne sprawy domowe, były wymieniane jako luźne uwagi. Każde z nich spało w osobnych sypialniach, noc w noc tęskniąc do siebie. Kuba nie starał się usprawiedliwiać. Wiedział, że nie przespał się z Emilią, ale jego niewinność mogła potwierdzić tylko ona.
Agnieszka męczyła się,bo wiedziała że ich współne mieszkanie to czysty układ. Prasa się od nich odczepiła, dzieci miały rodziców, ale do szczęścia brakowało im bardzo wiele.
Kuba wyszedł jako pierwszy uśmiechając się do wyrywającej się ku niemu dziewczynce.
- Ujek!- krzyknęła i przytulił się do blondyna. Zabrał ją w ramiona uśmiechając się i przytulając do siebie. Ponad główką małej widział Agnieszkę. Kochał ją jeszcze bardziej, ale nie mógł pogodzić się z tym, że żona mu nie uwierzyła. Martyna i Wasyl również byli po stronie Łukasza, ale nie dali tego po sobie poznać.
- Jak się ma najpiękniejsza dziewuszka na świecie?- zapytał dając dziecku medal za drugie miejsce w Lidze Mistrzów.
- Ma się!- odpowiedziała Katia i chciała ugryźć nagrodę "Ujka" , którą Błaszczykowski szybko jej odebrał.
- Jedziemy?- zapytał żonę, która skinęła głową. Wasyl przekazał jej Ksawiera, który przytulił się do niej, mrużąc zaspane oczka.  Pora zdecydowanie nie była dla dzieci, ale w hotelu czekały dwie opiekunki, które miały zająć się maluchami.
- To my poczekamy na Łukasza.- rzekł Wasyl- Za godzinę w Muzeum Sztuki Naturalnej?
- Macie zaproszenia przy sobie?- zapytał pomocnik.
Przytaknęli. Po chwili Błaszczykowscy zapakowali się w czarną, londyńską taksówkę jadąc do hotelu.
- Długo tak jeszcze pociągną?- mruknęła Martyna, przytulając się do Marcina odzianego w elegancki, czarny prochowiec.
- Do rozwodu kochanie, ich małżeństwo to farsa. - odpowiedział ze smutkiem. -Kuba zbiera żniwo swojej głupoty.
- Wiesz co? Mam dziwne przeczucie, że Emilka gdyby się obudziła pewnie wiele by nam wyjaśniła. - lekarka zamachała w stronę nadchodzącego Piszczka.
- Dla dobra wszystkich powinna się wreszcie obudzić. - dodał cicho stoper.
Oboje wyściskali Łukasza i razem udali się na miejsce, gdzie BVB miała świętować sukces a będzie musiała przełknąć gorzką pigułkę porażki.

    Pół godziny później dzieciaki były już wykąpane i ułożone do snu a dwie przemiłe polskie studentki, zajmowały się pociechami Błaszczykowskich.
Agnieszka w swoim pokoju założyła czarną sukienkę z połyskującym srebrem paskiem a na nogi wsunęła szpilki w kolorze strażackiej czerwieni. Przeczesała włosy, które falami ułożyly się na jej ramionach a usta machnęła czerwoną szminką. Całość dopełniał ciemny płaszczyk i srebrna kopertówka.
Kuba czekał na nią w foyer, ubrany nienagannie w czarny garnitur, śnieżnobiałą koszulę i ciemny krawat.  Zarzucił na siebie czarny płaszcz, który razem z resztą ubioru fantastycznie współgrał z jego jasnymi włosami.
Na widok Agnieszki serce zaczęło mu gwałtownie bić a krew prawie rozsadzała żyły. Pragnął jej, pragnął ponad wszystko.
Gdyby tak uśmiechnęła się do niego, dotknęła, pocałowała. Nie patrzyła już w jego stronę z pogardą, teraz była zimna. Zimna niczym lodowa królowa, niedostępna i zamknięta w sobie. Uśmiech na jej twarzy pojawiał się tylko wtedy, gdy na horyzoncie pojawiały się dzieci.
- Idziemy?- zapytał zdawkowo, podając jej ramię.
Przyjęła je i delikatnie skinęła głową, na znak że się zgadza. Do Muzeum, dojechali nie odzywając się do siebie, ale przed budynkiem nakleili na twarze sztuczne uśmiechy.
Paparazzi pstrykali zdjęcia nadchodzącym parom, Kuba co jakiś czas musiał przytulać Agę i uśmiechać się do obiektywów.
W środku rozdzielili się. Kuba poszedł  w stronę sceny, gdzie za chwilę miał zacząć przemawiać prezes oraz trener, natomiast Agnieszka staneła w grupce z żonami i partnerkami. Wasyl i Martyna zaszyli się gdzieś i każdy mógł sie domyślić, że pokątnie wymieniają pocałunki.
- Jesteśmy z was dumni!- jął przemawiać Watzke. - To sukces, pomimo porażki.
- Synowie moi!- popłakał się Jurgen, któremu małżonka Ulla musiała użyczyć chusteczki, bo nagle ten wielki chłop zaczął płakać jak małe dziecko.
Nuri Sahin siąknął nosem i przytulił się do swojej małżonki, a oczy Marco Reusa niebezpiecznie się zaszkliły.
Roman też płakał, podobnie jak jego dziewczyna i żona Sebastiana Kehla. Trzymał się Piszczek, który kilka minut wcześniej znieczulił się kolejką polskie wódki a Kuba szczerze mówiąc miał wszystko w dupie.
Było mu przykro, bo pierwsze miejsce w Lidze Mistrzów to jego życiowe marzenie, zaraz po zdobyciu Mistrzostwa Europy i Świata z reprezentacją, ale po co mu to, gdy prywatnie jest nieszczęśliwy?
Lewy natomiast stał obok Maria Goetze, pokłóconego z Marco Reusem. Próbował namawiać Reusa na zmianę klubu na bardziej bogaty i utytułowany, ale Marco stanowczo odmówił.
Chciał zostać w Dortmundzie i koniec, nawet za cenę przyjaźni z Marco.
Lewego natomiast trafiał szlag, bo Jupp Heynckes obiecał mu w prywatnej rozmowie telefonicznej, że będzie agitował w jego sprawie.
Czarek Kucharski już puścił w ruch machinę plotek i subtelnych(wg. niektórych "duptelnych") aluzji o zmianie klubu.
Robert przechwalał się, że na pewno nie będzie grał w Borussi i włodarze muszą go wypuścić.
- Jak wpłynie oferta to porozmawiamy.- miał powiedzieć Jurgen, gdy Lewy poprosił o to, żeby trener wstawił się za niego u prezesa. - Wolałbym żebyś został, ale zrobisz co uważasz.
A on uważał, że jest genialnym piłkarzem, lepszym od Ronaldo i Messiego łącznie. Spokojnie mógł wygrać ten mecz, ale sędzia był przekupiony!
Spojrzał na Agnieszkę, która szła w stronę korytarza na którym znajdowały się toalety.
Rozejrzał się na boki i gdy zauważył, że nikt nie patrzy w jego stronę, wymknął się za nią. Poczekał chwilę, aż żona Błaszczykowskiego wyjdzie, opierając się przy tym o ścianę w nonszalanckiej pozie. Ubrany na czarno- biało w garnitur od Dolce&Gabbana, wyglądał w swoim mniemaniu mrocznie i zniewalająco.
- Dobry wieczór.- powiedział i przysunął się do Agnieszki.- Dobrze się bawisz?
Aga spojrzała na niego zaskoczona i lekko zniesmaczona. Wyglądał jakby właśnie odłożył puchar a na jego konto wpłyneła okrągła sumka.
- Dobry wieczór. Bawię się adekwatnie do sytuacji, nie mam powodów do radości. - odpowiedziała i chciała przejść, ale Lewy złapał ją za rękę.
- Porozmawiajmy...- przytrzymał ją, lustrując wzrokiem, tak jakby chciał ją zjeść.
- O czym?- zapytała chłodno.
- O nas...- przysunął się jeszcze bliżej tak, że jego oddech muskał jej szyję. Agnieszka poczuła obrzydzenie. Nie miała ochoty na bliższy związek z Lewym, bo wiedziała, że nie jest do końca święty na jakiego ustaje. Co tydzień dostawała bukiet czerwonych róż, który lądował w koszu na śmieci. Ten człowiek nie rozumiał słowa nie.
A przecież jego narzeczona a jej siostra cioteczna, leżała w śpiączce. Od wujostwa wiedziała, że ani razu jej nie odwiedził. Zrozumiałaby, gdyby Lewy czuł się zdradzony, bo przecież Emilia spała i z Piszczkiem i z jej mężem, ale on nie wyglądał na załamanego. Od Caroline- dziewczyny Reusa wiedziała, że zdążył po drodze zaliczyć swoją eks. Ariel Brown oraz kilka dziewczyn, chętnych wskoczyć polskiemu napastnikowi do łóżka.
- Nas? Nie pomyliłeś mnie z kimś innym?- zapytała ze słodyczą.
- Nie. Jesteś dla mnie jedyna, pragnę cię!- jego usta były blisko jej warg. Właśnie składał się do pocałunku, gdy został od niej brutalnie odciągnięty.
Za Lewandowskim stał Kuba, dysząc furią.
- Odpierdol się od niej!- ryknął straszliwie a potem z całej siły wyrżnął Roberta w twarz.
Lewandowski zatoczył się na ścianę a Błaszczykowski byłby rzucił się na niego, gdyby w porę nie nadbiegł Marcin z Ilkayem Guendoganem.
- Pojebało was?- odsunął Kubę a Ilkay pomógł Lewandowskiemu wstać. Ten napuszył się jak wściekły kocur i chciał rzucić się na odciąganego przez Marcina Kubę. Z pomocą przyszedł Sebastian Kehl.
- Nie będziesz jej dotykał!- darł się Błaszczykowski.
- Będę robił co mi się podoba!- syknął Lewy.- Zdradziłeś ją! Ona cię nie kocha!
- A ciebie tak?- zakpił Kuba. - No powiedz mu! Powiedz, że już mnie nie kochasz i jesteś w stanie ode mnie odejść! - krzyknął w stronę Agnieszki.
Dziewczyna spojrzała na obu facetów.
- Nienawidzę was!- odpowiedziała im głośno i wyraźnie.- Ciebie za to, że jesteś skończonym hipokrytą i chcesz mnie tylko przelecieć a ciebie za to, że nie mogę przestać cię kochać ty potworny idioto!- zdzieliła Kubę torebką w głowę i poszła na salę.


__________________________________________________________________________
Miałam nadzieję, że ten rozdział będzie jednak optymistyczniejszy, ale niestety BVB przegrało. 
Szkoda mi chłopaków, ale za wszystko co zrobili w tym sezonie należy im się chóralne "DANKE" 
" Nie ważne jak, nie ważne gdzie, ważne że kochasz BVB!
A kto nas dzisiaj nie szanuje, ten niech się w dupę pocałuje!"  A rozdział jest adekwatny do mojego nastroju po sobocie. 
I jeszcze jedna informacja. Zostałam zmuszona do włączenia weryfikacji obrazkowej i moderowania komentarzy, gdyż miałam w zeszłym tygodniu najazd botów spamowych i nie ogarniam usuwania ich cały czas. 
                                                                         Pozdrawiam serdecznie Fiolka :)