Rozdział 20

 Dublin

    Przegrali.Miał być mecz prawie, że u siebie a wyszło jak zawsze, lub prawie zawsze. Wasyl wszedł dopiero w drugiej połowie, swoim wybiciem umożliwiając Irlandczykom zdobycie drugiego gola.
Pokerowym obliczem trener Fornalik nie dał po sobie poznać, jak bardzo jest wkurzony.
W meczu nie zagrał Łukasz, którego wyeliminował uraz biodra. Wrócił do Dortmundu a stamtąd udał się na badania, prosto do Monachium.
- Ja pierdole!- jęknął Wasyl rzucając się na hotelowe łóżko.- Spierdoliłem sprawę panowie!- spojrzał na Kubę i Przemka Tytonia, który też miał nietęgą minę. Przez zasiedzenie na ławce rezerwowych w PSV, został zepchnięty na trzecią lokatę w kolejce do bramki reprezentacji.
- To nie była twoja wina stary. Wszyscy się przyłożyliśmy do tego, żeby Irysy nas przemeblowały. - Kuba próbował go pocieszyć, ale sam czuł się jak kompletna łamaga.
- Ale ty nie pomogłeś strzelić gola przeciwnikom!
- Nie pomogłem też strzelić gola naszym.- zauważyła kapitan.
Tytoń nie odezwał się nic. Był bardzo spokojnym człowiekiem, ale wewnętrznie się w nim gotowało. To prawda, że Advocaat udupił go na amen, ale bolał brak zaufania Fornalika. Z drugiej strony jak Waldek ma mu ufać, skoro nie widzi go w akcji?
Robert Lewandowski tylko podróżował ze swoimi kolegami z drużyny. Na zgrupowaniach reprezentacji wolał trzymać się na uboczu a jedyną osobą, której naprawdę ufał był Wojtek Szczęsny.
Siedzieli teraz we dwaj we wspólnym pokoju, rozmawiając przyciszonymi głosami, tak jakby ktoś stał pod drzwiami i podsłuchiwał.
- Pierdole pracę w reprezentacji. Nie dość, że Boniek porzydził i nie będzie premii za udział, to jeszcze Obraniak to ostatnia ciota. Gdyby nie on w końcu strzeliłbym tę pierdoloną bramkę i odstosunkowaliby się od tego, że nie strzelam od iluś tam pieprzonych godzin!- spojrzał na przyjaciela zajętego graniem na PSP. - Może byś się do mnie odezwał?!
Szczęsny podniósł wzrok znad gry, chociaż nie miał ochoty z nikim gadać. Tytoń odpadł naturalnie, bo nie gra ale media i trenerzy przywrócili do gry tego starego żula Boruca.
- Jęczysz jak stara panna.- odpowiedział złośliwie Szczęsny.- Cały czas tylko ty i twoje problemy. Ciebie i tak wszyscy noszą na rękach, jesteś napastnikiem nie masz konkurencji na tej pozycji a popatrz na mnie? Na Euro Tytoń a teraz Borubar. Czy moje problemy nic cię nie obchodzą?! Poza tym Sandi mnie rzuciła!
- I co z tego? Nie ta dupa to następna! - warknął Lewy.
Nigdy nie rozmawiał w ten sposób z Wojtkiem, był jego jedynym przyjacielem, zawsze mu pomagał a dzisiaj nic go nie obchodziły jego problemy. Nie chciał mu nawet mówić o Agnieszce, która prześladowała go nawet w snach.
- Tak bo ty obracasz Emilkę to cię walą moje uczucia. Może jestem wrednym ch***m, ale też mam uczucia. Wszyscy mnie nienawidzą bo mam niewyparzoną mordę a tak naprawdę to ty jesteś gorszy ode mnie! Pod tą śliczną buzią w której kochają się małolaty, dziennikarze i stare babcie, siedzi bezuczuciowy potwór! Ty byś nawet matkę sprzedał, gdyby to miało pomóc ci iść dalej! - młody golkiper nie wytrzymał rzucając Lewemu w twarz co o nim myśli.
- Dawniej ci to nie przeszkadzało.- wysyczał Lewy.
Miał ochotę walnąć Szczęsnego w mordę a potem ryknąć jak zranione zwierzę. Nic mu się nie udawało. Na dodatek ta głupia Emilka całą imprezę u Błaszczykowskiego, zamiast trzymać się blisko niego, to bajerowała tego półgłówka Piszczka.
- Spierdalaj Lewy, nie mam ochoty z tobą gadać. Poza tym przebukowałem bilet i za godzinę wyjeżdżam.- powiedziawszy to bramkarz Arsenalu zaczął wrzucać ubrania do walizki.

Dortmund - dzień później
Wasyl poleciał  do Warszawy, żeby pomyśleć o życiu, zanim wróci do Anderlechtu grzać tyłkiem ławkę rezerwowych. Kuba wracał samolotem rejsowym z Lewym, który wściekły na cały świat usiadł kilka rzędów dalej. Na lotnisku też nie zamienili ze sobą ani słowa, po Lewego przyjechała Emilka całując go jakby na pokaz. Agnieszka, chociaż miała prawo jazdy nie chciała jeździć samochodem. Wspomnienia wypadku były jeszcze zbyt świeże, żeby mogła się przełamać i wsiąść za kółko.
Jakub wchodził do domu zmęczony zarówno psychicznie jak i fizycznie, miał ochotę walnąć się na kanapę i zapomnieć o tym kim jest.
Zweryfikował swoje plany, gdy w salonie zobaczył Agnieszkę pochyloną nad laptopem. Jasne włosy miała związane w koński ogon, ale jedno z pasm wymknęło się, opadając na twarz.
Kuba przyglądał jej się z jakimś wewnętrznym wzruszeniem, gdy podniosła na niego wzrok, miał ochotę się rozpłakać.
- Kuba...- podniosła się z kanapy odkładając laptop na stolik do kawy.
Błaszczykowski rzucił torbę, by po chwili trzymać w ramionach ukochaną. Bez zbędnych słów wpił się w jej słodkie usta, upajając się pocałunkiem. Delikatnie dotykał jej pleców a ona zarzuciła mu ręce na szyję przyciskając swoje ponętne kształty do jego ciała.
Opanowała ich pożar, który podsycali odkąd oboje zrozumieli, że nie mogą się tylko przyjaźnić.
- Miałem cię powoli uwodzić, ale chyba nie mogę kochanie. - powiedział schrypnięty, niosąc ją schodami na piętro. Kopniakiem otworzył drzwi do swojej sypialni układając ją na środku łóżka.
- To trwało za długo...- Aga w przypływie śmiałości zdarła z niego koszulkę a potem oboje w ekspresowym tempie pozbywali się reszty garderoby. Ciuchy latały w powietrzu zaścielając kremowy dywan, niczym kolorowe plamy.
Gdy byli już nadzy rozpoczęli wędrówkę na szczyt rozkoszy.  Byli swoimi pierwszymi kochankami, potem los ich rozdzielił a teraz znów poznawali się od nowa.
Kuba pieścił Agnieszkę nie zapominając co doprowadzało ją do rozkoszy a ona oddawała mu się z miłością w roziskrzonych oczach. Gdy znów poczuła go w sobie, z jej jasnych oczu popłynęły łzy.
Spojrzał na nią z wahaniem i troską zamierając na chwilę.
- Wszystko w porządku?- szepnął jej do ucha.
Dziewczyna przytaknęła, czując jak Błaszczykowski zaczyna ostrożnie się poruszać. Przyśpieszyli tempo pieszczotami doprowadzając się na sam szczyt rozkoszy. Porwał ich rwący nury rzeki w którym przeplatały się wspomnienia i teraźniejsze uczucia, sprawiając że po raz kolejny osiągnęli szczyt swoich najskrytszych marzeń. Po raz kolejny udowodnili sobie, że przeznaczenie dało im zielone światło do bycia razem.

Warszawa tego samego dnia
     Martyna klęła pod nosem swojego pecha. Wczoraj wróciła do Warszawy, kończąc tym swój urlop spędzany u Agnieszki i Kuby. Praca w Warszawie, nie dawała jej już takiej satysfakcji jak wtedy, gdy ją zaczynała. Po zmianie ordynatora i odejściu kilku lekarzy, zaczęły się wojenki podjazdowe, których szczerze nienawidziła. Miała wszystkiego dość, dzisiaj pokłóciła się z bezczelną młodą stażystką- kuzynką ordynatora Tadli, która w bezczelny sposób pokazała jej kim jest.
Z nerwów prawie stratowała pielęgniarza Zenka a potem rozlała na papiery kawę. Ukoronowaniem tego pechowego dnia był zepsuty samochód i brak taksówki, która mogłaby podwieźć ją do domu. Zataszczyła się na przystanek autobusowy, czekając tam piętnaście minut a potem i tak musiała przesiąść się na metro.  Ze stacji pod jej blok można spokojnie dojść pieszo, wstąpiła jeszcze do sklepu kupując pudełko ulubionych karmelowych lodów i dwa opakowania werthersów.
W myślach już była przed telewizorem w ciepłych kapciach z lodami i ulubionym filmem.
Nie zauważyła, że kilka przecznic od bloku pogasły latarnie na całej ulicy. Nagle brudna łapa zatkała jej usta i nos a potem poczuła ostrze przy szyi.
- Ani słowa ciziuniu...- syknął nieznajomy cuchnąc przy okazji przetrawionym jabolem. - Troszkę się zabawimy pani doktorowo...- zataszczył ją w bramę, gdzie o tej nieludzkiej porze nikt nie będzie przechodził.
Martyna jakimś cudem zdołała uderzyć napastnika w brzuch o mały włos przypłacając to życiem. Nóż gwałciciela wypadł na zaśnieżony chodnik a zboczeniec upadł na ziemię. Pech chciał, ze dziewczyna potknęła się na ślizgawicy wykładając się na chodniku jak długa. Boleśnie uderzyła się w rękę.
Zbok doszedł do siebie pochylając się nad nią by wymierzyć jej siarczysty policzek.
- Ratunku!- zdołała wykrzyknąć a potem oberwała z drugiej strony.
- Stul pysk dziwko!- ryknął napastnik zdzierając z niej spodnie.
Ugryzła go w rękę w zamian otrzymując trzecie uderzenie. Jej obolała głowa opadła na chodnik a ciało powoli zaczęło słabnąć poddając się obleśnym paluchom napastnika. Facet przyłożył jej jeszcze raz, tym razem na tyle skutecznie, że straciła świadomość.
Pomyślała jeszcze o zielonych oczach Wasyla a potem nie pamiętała już nic.
Wasyl przed godziną trafił do Warszawy. Spóźnił się na wcześniejszy samolot i musiał czekać kilka godzin na następny lot. Teraz taszczył ze sobą walizkę, bo taksówkarzowi samochód zepsuł się ulice dalej. Był tak wkurzony, że najchętniej komuś by przypierdolił.
Szedł zamyślony, gdy do jego uszu doleciał czyjś krzyk i wołanie o pomoc. Bez chwili wahania rzucił bagaż i pobiegł w stronę bramy z której dosłyszał krzyk.
To co tam zobaczył wywołało w nim ślepą furię. Jakiś obdartus zdzierał spodnie z kobiety dysząc obleśnie.
Wasyl dopadł do niego łapiąc go za kurtkę i odrzucając na najbliższą ścianę. Oprawca oszołomił się na chwilę ale szybko doszedł do siebie szarżując w stronę Marcina. Ten nie namyślając się wyrżnął go z całej siły w twarz. Z nosa oprycha chlusnęła krew plamiąc knykcie Wasilewskiego.
- Ty chujasie złamany, tak traktować kobietę?!- wyrżnął go jeszcze raz, doprowadzając do tego, że zbir kwiknął i zemdlał.
Z naprzeciwka biegli ludzie zwabieni kwiczeniem oprycha i krzykami Wasilewskiego.
- Proszę dzwonić po policję i karetkę! - ryknął w ich stronę piłkarz. Dopadł do nieprzytomnej kobiety i zamarł.
Martyna!
- Jezu Chryste Martynka! Kochana obudź się!- podniósł ją delikatnie, żeby nie urazić posiniaczonej twarzy.- Skarbie obudź się, nie rób mi tego! Co ten skurwysyn ci zrobił?- jęknął tuląc do siebie nieruchome ciało...
Dziewczyna poruszyła się i z trudnością otworzyła oczy.
Spojrzała na niego z przerażeniem, które po chwili zaczęło ustępować. Uśmiechnęła się słabo, dotykając ręką jego twarzy.
- Jesteś...- wykrztusiła z siebie.- Wiedziałam, że przyjedziesz...- zemdlała w jego ramionach.

______________________________________________________________________
Kajam się i przepraszam Was kochane za poślizg i nieobecność na Waszych blogach! Znowu jestem chora, tym razem mam zapalenie węzła chłonnego a chora Fiolka, to Fiolka bez weny! Zreflektowałam się jednak i postanowiłam coś naskrobać. Być może nie jest to rozdział najwyższych lotów, ale nie chciałam robić dużych zaległości.
Życzę Wam miłego czytania(jak zawsze) i obiecuję poprawę w czytaniu! Zabieram się za to od razu! 
                                                                         Pozdrawiam Fiolka :*
Na przeprosiny czuły wujaszek Wasylek... :D
Aha i zapomniałabym!
Kubulku dziękuję Ci za tę bramkę w meczu z Szachtarem! Jestem dumna jak paw!