Rozdział 11

   Kolacja przebiegła w miłej, świątecznej atmosferze. Babcia Felicja wraz z ciotką Jakuba naszykowały jedzenia jak dla plutonu wojska. Wasyl rozpływał się nad zrobionymi specjalnie dla niego pierogami z kwaśnej kapusty.
Wycałował obie panie, które zarumieniły się z wrażenia.
- To było przepyszne!
- Marcinku dla ciebie złotko wszystko.- starsza pani poczochrała jego ciemne włosy.
Martyna stojąca ze swoim bratem Antkiem i  kuzynami Kubą i Dawidem patrzyła na tę scenkę z niejakim obrzydzeniem.
- Czy on musi się tak podlizywać mamie i babci? Nie ma swojej rodziny?- zapytała Kubę.
Bracia Błaszczykowscy spojrzeli na cioteczną siostrę ze zdziwieniem.
- Wasyl to fajny facet. - zaczął Dawid.
- Jego rodzina wyemigrowała z kraju, rozwiódł się z żoną a babcia bardzo go lubi. - dodał Kuba.
- Martyna go nie lubi bo opatrywała mu nos po stłuczce ze Zlatanem. Mieli małe spięcie w przewodach...- zachichotał Antek.
Siostra spojrzała na niego z mordem w oczach.
- Dlaczego nic mi o tym nie wspomniałaś?- zapytał urażony Kuba. - I co takiego zrobił ci Wasyl?
Dziewczyna spojrzała wrogo na swoich "braci".
- Dajcie już spokój z tym całym Wasilewskim. Zachował się jak burak i nie mam ochoty ani z nim ani o nim rozmawiać. Są Święta więc miłosiernie zejdźcie ze mnie.- powiedziawszy to demonstracyjnie wyszła do pokoju obok, gdzie najmłodsi przedstawiciele klanów Błaszczykowskich i Brzęczków oglądali Kevina samego w domu.
Tymczasem Agnieszka wyszła do cieplarni w której babcia Kuby hodowała swoje roślinki. Siadła na ławeczce pomiędzy jakimś pachnącym krzewem myśląc o całym dzisiejszym dniu. Jej głowę w szczególności zaprzątał Kuba. Jeszcze czuła jego ciepłe wargi na swoich ustach i reakcję jej ciała na tę świąteczną pieszczotę. Deklaracja, że już mu nie ucieknie była tak gorliwa, że przez chwilę wystraszyła się że mówi to na poważnie.
- O czym tak dumasz?- do pomieszczenia wsunęła się jej kuzynka Emilia, rozsiewając wokoło zapach drogich perfum.
- Hej...- uśmiechnęła się Agnieszka. - Nie myślałam o niczym istotnym. Co u ciebie?
- Byłam w Mediolanie ale znowu będę rezydować w Katowicach. Mama cały czas martwiła się o ciebie. Widzę, że odnowiliście ekhm... znajomość z Jakubem.- w ciemnych oczach Emilii zalśniła nuta wrogości.
- Przyjaźnimy się. - odpowiedziała wprost Agnieszka. Patrzyła na swoją przyjaciółkę z lat dziecięcych i nie mogła uwierzyć jak mała i rezolutna Milka mogła tak bardzo się zmienić.
- A czy już pokazałaś mu szramy po wypadku?- zapytała jadowicie nie ukrywając wrogości.
Agnieszka nie rozumiała o co jej chodzi? Przyszła do niej celowo chcąc doprowadzić do kłótni.
- Nie pokazałam i nie uważam tego za istotne...- odpowiedziała chłodno.
- Nie unoś się przecież tylko pytam. Szybko pocieszyłaś się po śmierci Filipa. Ale czy Kuba będzie cię chciał?
- Przestań! Nie jestem z Kubą! A Filip był moim narzeczonym wystarczająco po nim płakałam, on...- zawahała się na chwilę.- On nie chciałby żebym nosiła po nim żałobę. Brał od życia wszystko co najlepsze i cieszył się każdym dniem.
Agnieszka nie wytrzymała widoku triumfującej twarzy Emilii, wyszła z pomieszczenia wprost na przedpokój gdzie wisiał jej płaszcz. Musiała się przewietrzyć i wszystko przemyśleć.
Martyna szukając Agi była przypadkowym świadkiem jej rozmowy z kuzynką. Weszła do cieplarni w momencie, gdy Aga wybiegała z niej na podwórko.
- O co ci chodzi?!- zapytała Strzelczycką.- Czego jeszcze od niej chcesz? Myślisz, że nie wiem kto wcisnął Kubie kit, że Aga zostawiła go dla innego? Co chciałaś przez to osiągnąć?
Emilia zaśmiała się perliście.
- Martynko skarbie czy ciebie czasem nie ponosi fantazja? Czegóż ja miałabym chcieć od Kuby i Agnieszki? Moja kuzynka wie jak przekręcić sytuację by była idealnie pod jej dyktando. Teraz będzie zgrywać uciśnioną sierotkę bez narzeczonego, tylko po to żeby Kuba do niej wrócił.
W Martynę wstąpiła furia. Miała szczerą ochotę przywalić tej wrednej gówniarze.
- A jest ci to nie na rękę bo odkąd skończyłaś naście lat pragniesz mojego kuzyna? Czyż się nie mylę? Zlituj się kobieto i znajdź sobie inny obiekt westchnień. Kuba nigdy cię nie pokocha...
- Nie tobie o tym rozsądzać. A teraz wybacz mam pilniejsze sprawy na głowie, niż podsłuchiwanie I jeszcze jedna moja rada... znajdź sobie faceta to nie będziesz pchała nosa w nie swoje sprawy. - powiedziawszy to wyszła do salonu.
Martyna ze złości osłabła na tyle, że musiała przez chwilę posiedzieć w samotności. Nie dość, że święta psuł jej ten gamoń Wasilewski to jeszcze na horyzoncie pojawiła się ta mała jadowita żmijka.
Agnieszka spacerowała po bukowym zagajniku, który rósł niedaleko posesji babci Kuby. Na drugim końcu lasku przepływała mała, lokalna rzeczka Pankówka.
Dziewczyna zawsze lubiła to miejsce, do dziś było tam zwalone drzewo na którym siadywali z Kubą jako dzieci. Pamiętała niezliczoną ilość razy, gdy przeskakiwali przez kamienie w rzece, albo łowili ryby. Nigdy nie udało jej się nic złowić, wtedy mały Kuba oddawał jej swoje zdobycze. To nad tą rzeczką w wieku piętnastu lat pierwszy raz się pocałowali. Miał być to test, bo oboje byli bardzo ciekawi jak to jest się całować.
- Wspominasz?- usłyszała zza pleców. - Też lubię to miejsce. - Kuba przyszedł za nią a teraz jakby nigdy nic rozsiadł się obok niej.
- Znudziło ci się towarzystwo rodziny?- zapytała.
Spojrzał na nią, uśmiechając się tak jak tylko on potrafił. Był to uśmiech Kuby z przed wielu lat, jej przyjaciela zabaw. Jedynego człowieka na świecie, którego naprawdę kochała.
- Powiedzmy, że mam inne priorytety od rozmów na temat dolegliwości moich ciotek i wujków. Martyna powiedziała mi, że wyszłaś w pośpiechu. Powiesz mi co się stało?
"Przestań tak na mnie patrzeć!" pomyślała, głośno zaś dodała.
- Nic wartego twojej uwagi.
- Ty zajmujesz moją uwagę. - przysunął się do niej tak, że dzieliła ich minimalna odległość.
- Kuba...- zaczęła.- Nie możemy!
- Czego nie możemy?- jego oczy zalśniły a usta były już tylko milimetr od jej warg.
- Ty wiesz czego!- odpowiedziała mu udręczona.
- Ja myślę, że oboje tego chcemy...- powiedziawszy to przyciągnął ją do siebie całując namiętnie. Wtargnął do jej ust wprawiając ją w zachwyt, gorąco rozlewało się po całym jej ciele i czuła jakby znalazła się w środku lata a nie pod koniec grudnia. Całował jej wargi, potem oczy i szyję. Drżała pod dotykiem jego dłoni, które przeczesywały jej jasne włosy.
- Kuba...- tchnęła mu w usta.
- Mmmm?
- Przestań!- odsunęła się od niego. - Nie możemy! Jesteśmy przyjaciółmi! Przyjaciele nie mogą się tak zachowywać.
- Kiedyś nie przeszkadzało ci kiedy doprowadzam cię do szaleństwa a nadal się przyjaźniliśmy. Agnieszka przed czym ty uciekasz? Jesteś sama, ja też nikogo nie mam. Nasze uczucie nie osłabło ani trochę, ja ze swojej strony mogę cię zapewnić że pragnę cię bardziej niż pięć lat temu. Daj nam szansę.z
- Nie wiesz wszystkiego...
- Czego nie wiem? Wyjaśnij mi!- spojrzał na nią pytająco. Nie potrafiła go okłamywać, był dla niej ważny.
- Widziałeś moją bliznę...ja...Kuba...- nie mogła o tym mówić.
Przysunął się do niej widząc jak w jej niebieskich oczach wzbierają łzy.
- Ja jestem cała tak oszpecona. Moje uda to jedna wielka blizna. Nie chcę żebyś się mnie brzydził...
- Na litość boską kobieto! Nic mnie nie interesują twoje blizny! - zapewnił prawie krzycząc. - To znaczy obchodzi mnie tylko to, ze musiałaś tyle wycierpieć. Ale czy uważasz mnie za tak tępego ch**a, którego będzie to brzydziło?! Ja chcę cię całą! Z bliznami czy bez! Rozumiesz to?- złapał jej twarz w swoje dłonie.
- Rozumiem...- wzruszyła się jego wyznaniem.
- Na razie dajmy sobie czas. Będę cię zdobywał powoli i nie zamierzam odpuścić. Bądź na to przygotowana. A teraz chodź bo zamienimy się w duże sople lodu a tego moja babcia by nam nie wybaczyła.
Uśmiechnięci poszli w stronę domu.
_______________________________________________________________________

Emilka w końcu pokazała swoje prawdziwe oblicze. Nie lubię jej, ale musiałam ją wprowadzić bo mam wobec niej kilka planów. Martyna to jedna z moich ulubionych postaci, chociaż na razie wydaje się okropnie zołzowata. Ale to tylko takie chwilowe wrażenie na prawdę to fajna dziewczyna. Mam nadzieję, że rozdział przypadnie wam do gustu.
I jeszcze jedna moja prośba.
Proszę o reklamowanie swoich blogów w zakładce spam. Wiem, że spam kojarzy się z niechcianymi mailami, ale ja naprawdę zaglądam na reklamowane przez Was blogi. Pod rozdziałami kasuję, bo potem zawieruszają się w tekście. Więc jak już pofatygowaliście się zajrzeć na mojego bloga, to możecie równocześnie i napisać komentarz i dać informację do Spamu. Będę wam stokrotnie wdzięczna, bo to ułatwi mi i Wam życie.
                                                                                    Pozdrawiam cieplutko Fiolka :*