Rozdział 16

                                                              <Music>

      Równo o dwudziestej wybiła godzina zero w której mieli zacząć napływać goście. Agnieszka cały dzień spędziła przygotowując do końca jedzenie, szukając wyimaginowanego kurzu i nerwowo odliczając godziny do wieczora. Po południu Kuba pojechał do cukierni po trzy blachy ciasta a potem zahaczył o lotnisko odbierając z niego Martynę i Wasyla.
Zdziwił go widok kuzynki spokojnie rozmawiającej z Marcinem, od czasu świąt zdążyli kilka razy się pokłócić, aż tu nagle po sylwestrze nastąpiła fala ociepleń. Nie wydawali się być szczególnie zaprzyjaźnieni, ale nie ostrzyli przy sobie wideł i siekiery.
- O jesteś już!- Martyna posłała uśmiech w stronę młodszego kuzyna.- Wasyl mi właśnie opowiadał, że po zgrupowaniu w Irlandii ma zamiar podjąć decyzję o zmianie klubu.
- Puścili cię w końcu?- Błaszczykowski spojrzał na starszego kolegę.
- Taaaa coś tam smędzili, że tyle lat, że za darmo ale w końcu nie będą mi robić problemów. I tak jestem stary i nie pasuję do ich nowej formuły z młodymi zawodnikami.
- Ile ty masz właściwie lat?- zapytała lekarka.
- W czerwcu skończę trzydzieści trzy. - odpowiedział stoper.
Kuba z zaciekawieniem przysłuchiwał się konwersacji tych dwojga. Czekał, aż któreś nie wytrzyma i zwyzywa drugie. Albo to jest cisza przed burzą, albo na oboje spłynęło anielskie uzdrowienie wróżbity Dawida. Ostatnio Piszczek włączył mu na polskiej kablówce program, gdzie blondyn w różowej koszuli przepowiadał dzwoniącej kobiecie rychłą wizytę u ginekologa. Starsza pani, która jak się potem okazało dawno skończyła osiemdziesiątkę, miała spotkać miłość swego życia.
- I oni powiedzieli, że jesteś za stary?- Martyna nie ukrywała zdziwienia.- Nie przejmuj się. Dla mnie to jest debilizm, ale jak cię nie chcą to znajdziesz sobie inny klub.- dziewczyna próbowała być przyjacielska.
Kuba zachichotał pod nosem, w dalszym ciągu zastanawiał się co ta parka kombinuje.
- Dzięki za pocieszenie.- mruknął stoper biorąc od lekarki bagaż.
Cała trójka zapakowała się do samochodu Błaszczykowskiego, kierując się w stronę podmiejskiej dzielnicy domków jednorodzinnych.

- Ładna inwestycja.- Wasyl wyszedł z samochodu oglądając dom, który Kuba niedawno zakupił. - Jaki to ma metraż?
- Dwieście metrów.- odpowiedział przyjaciel.- Jak dla nas dwoje wystarczy.
- Dwoje? A co planujesz was więcej?- zapytała ciekawie Martyna.
Błaszczykowski spojrzał na rozbawioną kuzynkę, zawsze chciał mieć dzieci i miał nadzieję, że Aga zapatruje się na tę sprawę podobnie. Fajnie byłoby wychowywać jej małą kopię, albo chłopczyka którego mógłby uczyć grać w piłkę i  mieć z nim swoje męskie sprawy. 
Oczywiście córka kapitana Błaszczykowskiego również potrafiłaby grać w nogę, podobnie jak Martyna grająca w dziewczęcej drużynie przez podstawówkę a potem liceum.
- Jesteście już!- zdenerwowana Agnieszka wyszła przed dom
- Co się stało kochanie?
- Właściwie to nic, ale jestem cała w nerwach. Boję się, że o czymś zapomnieliśmy nie chcę żeby była kompromitacja.
Cała czwórka weszła do domu kierując się do salonu, gdzie wylegiwały się już koty. Na widok ludzi podniosły łebki, spojrzały na nich i zasnęły mało zainteresowane zamieszaniem.
- Nie denerwuj się tak.- Martyna rzuciła swoją torebkę uderzając Wasyla w nogę.
- Aua! Co ty tam nosisz kamienie?- złapał się za stopę obutą w miekkie sportowe obuwie.
Kobieta spojrzała na niego z błyskiem złośliwości w oku. Nie miała ochoty ostrzyć na niego siekiery, ale nie musiała być do końca ugrzeczniona, prawda?
- Zaledwie malucha w częściach.
Kuba popluł się ze śmiechu a Wasyl mierzył groźnym spojrzeniem kuzynkę przyjaciela.
- Mogłem się tego spodziewać.- powiedział tylko. - Kuba pokaż mi moją sypialnię, odświeżę się, przebiorę i sprawdzę z Agnieszką czy wszystko gra. A ty zajmij się Martynką, sprawdź czy nie ma czegoś ostrego w środku. Nie chcę żeby któryś z twoich gości ucierpiał.
- O to nie musisz się martwić mój drogi. -kuzynka przyjaciela uśmiechnęła się złośliwie. - Nie mam przyjemności w dręczeniu innych...skoro mam ciebie pod reką. - powiedziawszy to z lekkością podniosła swoją torebkę i poszła za Agą do pokoju, gdzie miała spać.
Wasyl odprowadzał ją wzrokiem, przeklinając bezgłośnia a Kuba zrezygnowany wzruszył ramionami.
Ta dwójka nigdy nie osiągnie zawieszenia broni...
Kilka godzin później na przyjęcie zaczęli napływać pierwsi goście.
W salonie bawili się już bracia Bender, Mats Hummels założył na tę okazję koszulkę z Myszką Micky i czerwoną marynarkę. Właśnie próbował rozkminić jak bliźniacy nie mylą samych siebie.
- No bo wyobraź sobie taką sytuację. Wstajesz rano i czujesz się jak Lars.- zwrócił się do kolegi z drużyny Svena.
Bender spojrzał na niego z politowaniem a odpowiedział jego bliźniak.
- Wyobraź sobie sytuację, że wstajesz rano i czujesz się swoją babcią.
- Babcią Genowefą?- Mats wybałuszył oczy.- Nie to byłaby tragedia. Babcia ma siedemdziesiąt pięć lat, trwałą i fioletowe włosy od jakiejś śmierdzącej płukanki.
- Więc widzisz. - dodał Sven.- My jesteśmy do siebie podobni, ale każdy z nas jest innym człowiekiem tak jak ty i babcia.
Chłopcy dyskutowali też o innych zagadnieniach, podczas gdy do domu Błaszczykowskiego napływali nowi goście.
Goetze przyprowadził swoją dziewczynę Ann- Kathrin, tę samą która zszokowała się jego problemem ze spodenkami( a właściwie ich wstydliwą zawartością). Dziewczyna była młodziutka, ale bardzo sympatyczna. Zaraz za nimi przybył także Marco Reus z ukochaną Caroline i przyczepką w postaci Łukasza. Ten zobaczywszy Martynę zrobił do niej udawane maślane oczy.
Trener Klopp przybył z baryłką piwa i bukietem czerwonych tulipanów. Trunek wcisnął przechodzącemu obok Larsowi Benderowi myląc go z bratem a kwiaty celebralnie wręczył pisarce.
- Witam dzieciaki!- klepnął Kubę w o plecy, ucałował dłoń Agnieszki i od razu zaczął pohukiwać na Hummelsa i Goetzego. - Nalejcie mi tam piwa!
- Pana małżonka nie przyjdzie?- zapytała Aga
- Przeziębiła się. Ale obiecała, że jak tylko wydobrzeje przyjdzie na ploteczki.
- Trenerze a ja bym mógł się do pani trenerowej wprosić na jakieś plotki?- zza filaru wysunął się Piszczek z kieliszkiem czystej w dłoni.
Jurgen spojrzał na Łukasza unosząc brew w geście zdziwienia.
- Piszczek czy tobie czasem na głowę sufit nie spadł?- zapytał
Blondyn już szykował sie do odpowiedzi, ale akurat gdy miał wygłosić coś błyskotliwego w drzwi frontowe otworzyły się i stanął w nich Lewy z towarzyszką.
Piszczek otworzył usta ze zdziwienia a Martynie która właśnie zapoznawała się z Caroline, wyleciała z dłoni szklanka z drinkiem.
Robert przyprowadził na parapetówkę kuzynkę Agnieszki, Emilię Strzelczycką.
Młoda pianistka miała na sobie obcisłą czarną sukienkę, wysokie pomarańczowe szpilki a jej makijaż wyglądał jak spod pędzla najlepszej wizażystki. Wszyscy faceci patrzyli na nią za zainteresowaniem ku niezadowoleniu swoich żon, dziewczyn i partnerek.
Emilia wiedziała, że zrobiła dobre wrażenie i czuła się z tego bardzo dumna. Lewy obserwował minę Kuby, Wasyla i przede wszystkim Agnieszki która patrzyła na nich ze zdziwieniem w błękitnych oczach.
Wyglądała ślicznie, ale zupełnie inaczej od Emilki. Miała na sobie prostą błękitną sukienkę z długim rękawem i klasyczne czarne szpilki.
Z niewyszukaną elegancją i prostotą ale to właśnie podobało mu się w niej najbardziej. Podczas gdy ciemne loki spływały Emilii na ramiona i plecy, jasne włosy jej kuzynki były zaplecione w dobierany warkocz.
Większość mężczyzn wybrałabym seksowną Emilkę, ale w Agnieszce Ordzie było coś takiego, co nie pozwoliło mu spać ostatniej nocy.  Z samego rana zadzwonił do Wojtka Szczęsnego z prośbą o telefon do Emilii. Zaproponował jej pewien układ na który dziewczyna przystała od razu. Szczęście, że udało jej się złapać bilet na lot do Dortmundu i przed godziną osiemnastą wylądowała w Niemczech, skąd udali się do jego mieszkania a potem na przyjęcie.
- Witaj Aga.- Emilia kocim krokiem podeszła do zszokowanej kuzynki. - Czy mogłabym z tobą porozmawiać na osobności?- zapytała uprzejmie.
- Chodź ze mną do kuchni.- Aga wskazała drogę.
Gdy obie znalazły się na osobności, Emilia złapała ją za rękę.
- Kochanie... przyjechałam tutaj bo czuję, że muszę cię przeprosić.- spojrzała na kuzynkę ciemnymi oczami z których zniknęła złośliwość i kpina.- Sprawiłam ci wiele bólu i wyrządziłam dużo krzywd. Zanim coś powiesz muszę ci wszystko wyjaśnić.... Ja ostatnio zachowywałam się tak źle, ponieważ zakochałam się nieszczęśliwie i ten... typ podeptał moje serce i wyrzucił jak niepotrzebny mebel. Zazdrościłam ci, że Kuba tak cię kocha a musisz wiedzieć, że jako dziewczynka podkochiwałam się w nim. Oczywiście było to młodzieńcze uczucie. Ale na sylwestrze poznałam Roberta i coś między nami zaiskrzyło. Zastanawiam się czy nie przenieść się na ostatni rok studiów do Dortmundu i zamieszkać z nim. Tak bardzo chciałabym mieć cię przy sobie, chcę żebyśmy były dla siebie przyjaciółkami i...siostrami. Proszę wybacz mi!- przytuliła się do Agnieszki.
Aga czuła się dziwnie, Emilka właśnie wyznała jej swoje uczucia i błagała o wybaczenie. Nie mogła zapomnieć, że ta dziewczyna jest jej najbliższą rodziną i w dzieciństwie były sobie bardzo bliskie.
- Emilko wybaczam ci. Wiem jak to jest stracić ukochanego i mam nadzieję, że ułoży ci się z Robertem...- uścisnęła pianistkę jeszcze raz.
Do pomieszczenia wsunęła się Martyna a Emilka z uśmiechem zostawiła Agę sam na sam z kuzynką Kuby.
- Co chciała?
- Pogodzić się. Jest teraz z Robertem.
- Lewandowskim? Daj spokój?! Uwierzyłaś jej?! Przecież ona ewidentnie coś kombinuje, błagam cię nie mów że dałaś się nabrać?! Ta dziewczyna tobą manipuluje, chce być bliżej Kuby...
- Martyna daj spokój. Ona jest moją rodziną właściwie oprócz ciotki i wujka nie mam nikogo na tym świecie. Nie chcę żyć z nikim w konflikcie. Skoro mnie przeprosiła to musze uwierzyć, że było to szczere.
- Jak chcesz.- mruknęła lekarka.- Ale pamiętaj, ja cię ostrzegałam.- zostawiła Agnieszkę samą.
Impreza trwała w najlepsze.
Piszczek wskoczył na krzesło i próbował nauczyć niemieckich kolegów hitu polskich dyskotek "Ona tańczy dla mnie"
- Powtarzajcie! Ja...uwielbiam ją...ona tu jest...
- Ja ufieljam jom...ona tu yest- powtarzali ochoczo Niemcy.
- I tańczy dla mnie
- I tajczy la mie!
- Dla mnie Reus!
- Lajmnie! - poprawił się Marco.
Wasyl i Kuba obserwowali wszystko ze śmiechem. Martyna rozmawiała z żoną Sebastiana Kehla, która podobnie jak ona pracowała w służbie zdrowia.
Aga zabukowała się w kuchni i tam też znalazł ją Lewy. Wsunął się do środka cicho niczym wąż przyczajony w ogródku.
- Dobrze się bawisz?- zapytał zza jej pleców.
Agę przeszedł dreszcz, nie lubiła być zaskakiwana od tyłu.
- Dobrze dziękuję a ty?- odwróciła się patrząc wprost w jego jasne oczy.
- Bardzo...- odpowiedział enigmatycznie. - Ale bawiłbym się lepiej gdybyś była w salonie.
Przysunął się nieznacznie. Agnieszka instynktownie odsunęła się do tyłu napotykając przeszkodę w postaci szafki.
- Mam tutaj kilka rzeczy do zrobienia.
- Może ci pomóc?- nachylił się nad nią. Był tak blisko jakby chciał ją pocałować. Zamarła w przerażeniu, próbowała wymacać ręką jakiś przedmiot na blacie. W końcu zsunęła kubek, który z trzaskiem rozbił się o płytki.
Lewy odsunął się od niej a do kuchni wszedł Wasyl z Kubą.
- Co się stało?- zapytał Błaszczykowski patrząc na Agnieszkę, która drżącymi rękami zbierała skorupy z podłogi.
- Nic...po poprostu kubek wyleciał mi z ręki.
Kuba pochylił się aby pomóc dziewczynie pozbierać porcelanowe odłamki, Lewy obserwował całą sytuację chłodnym spojrzeniem.
Tymczasem Martyna dopadła Emilię pod toaletą Agnieszki znajdującą się na pierwszym piętrze.
- Co to za gra?- zapytała wprost mierząc Emilię pytającym spojrzeniem.
Od początku wiedziała, że ta mała jędza coś knuje i namówiła na coś Lewandowskiego.
- Co insynuujesz? Jestem tutaj z moim chłopakiem.- odpowiedziała.
- Jasne a ja jestem królową brytyjską.
- Wasza wysokość mi wybaczy...- Strzelczycka chciała zamknąć za sobą drzwi, ale lekarka złapała ją za rękę mocno ściskając.
- Posłuchaj mała żmijko... Możesz owijać się wokół Agnieszki, która w każdym chce widzieć dobrego człowieka, ale ja cię doskonale przejrzałam. Jeśli ukąsisz kogokolwiek swoim jadem, urwę ci ten plugawy języczek. Zrozumiałaś? Mam cię na oku. - gestem wskazała, że będzie ją uważnie obserwować.
W Emilii aż się zagotowało, wiedziała że Martyna jest uważnym obserwatorem i będzie ją ciężko oszukać. Ale uda się.
Martyna zeszła na dół spotykając Wasyla, który właśnie wychodził z kuchni Lewy poszedł pogadać ze swoimi kumplami a Kuba i Aga stali w grupce z trenerem Kloppem, Romanem i Sebastianem Kehlem z żoną.
- Chodź do gabinetu.- lekarka złapała Wasyla za rękę
- Ohoho chcesz być ze mną sam na sam?- zachichotał stoper- Nie podejrzewałem cię o taki nienasycony głód.
- Nie pieprz Wasyl, musimy się naradzić.- wepchnęła go do pomieszczenia, zamykając za nimi starannie drzwi.
Marcin przysiadł na biurku patrząc z zaciekawieniem na kuzynkę Kuby. Jasne włosy poddała zabiegowi prostowanie, przez co opadały jej na ramiona. Oczy błyszczały jej zacięciem i zdecydowaniem wyglądała jak bogini wojny szykująca się do starcia z przeciwnikiem.
- Słucham? Co jest tak ważnego, że zamykasz się ze mną w gabinecie?
- Widziałeś z kim przyszedł Lewy? Z Emilką! Nie zauważyłam żeby na Sylwestrze jakoś wybitnie zapałali do siebie uczuciem. Coś mi tutaj śmierdzi...
- Ej! Myłem się dzisiaj! - obruszył się.
- Boże!- puknęła się w czoło.- Nie ty! Oni! Ta mała żmija coś kombinuje a i Lewemu z oczu dobrze nie patrzy.
- Czy ty aby nie naoglądałaś się filmów szpiegowskich? Co oni mogą zrobić?
- A no na przykład nabruździć Agnieszce i Kubie. Dobrze wiemy, że ich związek jest jeszcze na tym etapie, gdzie zakochane idiotki mogą im zaszkodzić. Wiele przeszli i ja nie pozwolę, żeby znowu cierpieli.
- Co mamy robić?
Martyna przysunęła się do Wasilewskiego.
- Miej oczy i uszy szeroko otwarte!
                                                           CDN

______________________________________________________________________
Uff wyrobiłam się dzisiaj, już myślałam że będę musiała siedzieć nad tym dłużej.
Jak zwykle życzę Wam miłego czytania. 
                                                                          Pozdrawiam Fiolka :*