Rozdział 7

Prawdziwa przyjaźń istnieje tylko wtedy, gdy człowiek nie ma nic, bo wówczas przyjaźń jest jego największym skarbem.

    Agnieszka mocniej owinęła się kocem, którym przykrył ją Kuba. Przeprosili się oboje, po czym piłkarz pobiegł na górę po komedię romantyczną. Było trochę jak za dawnych lat, Aga rozwaliła się na kanapie z kubkiem kakao a Kuba siedział na fotelu obok zarzucając nogi na niski stolik do kawy. Przez cały film Błaszczykowski ukradkiem przyglądał się swojej eks dziewczynie. Zmieniła się przez te sześć lat odkąd nie byli już razem. Ostatni raz widział ją uśpioną i posiniaczoną, podłączoną do mnogiej ilości kablów i rurek.
Dzisiaj z uznaniem odkrył, że wypiękniała. Miodowe włosy wiły się wokół delikatnej twarzy w kształcie serca. Zawsze uroczo się rumieniła, lubił doprowadzać ją do takiego stanu. Zazwyczaj peszyła się gdy komplementował ją w sposób intymny.
Właśnie teraz przypomniał sobie ich pierwszy raz. Było to dzień po jej osiemnastych urodzinach górskim domku gdzieś niedaleko Karpacza.

Byli razem pięć wspaniałych lat. Ale dużo wcześniej wiedzieli, że są sobie bardzo bliscy i nie potrafią bez siebie żyć. Jak widać życie weryfikuje uczucia, bo dzisiaj mogli być co najwyżej przyjaciółmi. Powodem ich zerwania był wyjazd Kuby do Niemiec i rzekomy inny chłopak jak napisała mu w mailu Emilia, kuzynka Agnieszki.
Zawsze szczerze wątpił w zdradę Agi. Nie była to tego zdolna, to najbardziej prostolinijna i uczciwa osoba jaką znał. Jego ideał.

-Cały czas mi się przyglądałeś.- powiedziała Agnieszka, gdy na telewizorze pojawiły się napisy końcowe. – Mam coś na twarzy?- zapytała uśmiechając się zabawnie.

- Nie, ale zaraz będziesz mieć rumieńce.- odpowiedział jej

- Masz mi do zakomunikowania coś, co wywoła go na mojej twarzy?

- Chciałbym cię czymś zaskoczyć, ale moje życie nie jest aż tak emocjonujące. Trening, dom, dom trening a potem mecze i wyjazdy. Ciężkie życie piłkarza.

- Sam je wybrałeś. Ja mam monotonniejsze. Mieszkam nadal na Kazimierzu, pracuję w małym wydawnictwie oraz posiadam dwa koty. Wasyla i Mańkę Messi.

- Wasyla? No to mój przyjaciel się ucieszy. Musi koniecznie poznać swojego niemalże imiennika, tym bardziej że jest Krakusem.

- Wiem bardzo go cenię jako piłkarza. Zdaje się, że zanim zerwaliśmy przedstawiałeś nas sobie.
- Rzeczywiście. Aga… muszę o coś zapytać. Ten fakt nurtował mnie przez te lata i skoro mamy się przyjaźnić to muszę to wiedzieć.

- Słucham.

- Wtedy, gdy ze mną zerwałaś. Jaki był powód? Nie mów, że nie chciałaś wyjeżdżać, mogłaś studiować w Dortmundzie. Czy był… inny?

Agnieszkę zaskoczyło to pytanie. Nigdy nie przypuszczała, że Kuba może to tak odebrać.

Spojrzała na niego widząc pytanie na jego twarzy.

- Nie było innego. Filipa poznałam dwa lata po naszym rozstaniu. Wtedy…- zaczerpnęła powietrza. – Pamiętasz kiedy umarła Bunia?

- Zdaje się, że jakoś niedługo po naszym rozstaniu, ale co to ma do rzeczy?

- Musiałam cię zostawić, bo nie mogłam jechać ze względu na Bunię a ty nigdy byś mnie nie zostawił samej. Kuba pomyśl… zmarnowałbyś szansę życia. Nie zaszedłbyś tu gdzie dzisiaj jesteś. Grasz w zespole, który wygrał grupę śmierci i przeszedł dalej w eliminacjach Ligii Mistrzów. A tak? Zostałbyś w Krakowie, ewentualnie w innym mieście. Nie mogłam ci tego zrobić.

Kubę zszokowała ta odpowiedź. Poświęciła się dla niego, położyła na szali ich miłość i jego karierę. Dzisiaj mogliby być szczęśliwym małżeństwem, mogli mieć też dzieci.

Dostrzegł łzy w jasnych oczach Agnieszki. Serce ścisnęło mu się z żalu i bólu.

Przytulił ją łagodnie do siebie.

- Nie płacz. Poświęciłaś się dla mnie, nie mam ci tego za złe. Ważne, ze dzisiaj jesteśmy przyjaciółmi.

- Dziękuję ci Kuba, dziękuję, że wybaczyłeś mi i że mogłam ci to wyznać. Trapiło mnie to przez te wszystkie lata, tym bardziej że Bunia prosiła mnie abym z tobą porozmawiała. Nie umiałam…

- To już przeszłość, teraz musimy z optymizmem patrzeć w przyszłość. Mam do ciebie prośbę.

- Słucham?

- Mogłabyś zostać w Dortmundzie do końca tygodnia? Co z twoim zwierzyńcem?

- Opiekuje się nimi moja sąsiadka. A dlaczego pytasz?

- Jutro są Mikołajki będziemy malować bombki z dzieciakami z domu dziecka, można zabrać żonę albo dziewczynę. Ale ja nie mam ani jednej ani drugiej, więc mogę chyba wziąć przyjaciółkę? A pojutrze Marco Reus wyprawia urodziny. Chciałbym żebyś ze mną poszła, zgodzisz się?

- Skoro tak mnie ładnie prosisz, to nie odmówię. Ale muszę zaopatrzyć się w jakąś odpowiednią garderobę. Mam same jeansy i t-shirty i jeden nieformalny żakiet.
- Zawiozę cię jutro do centrum.

- Ok to jesteśmy umówieni. A teraz czas spać, ten dzień obfitował w wiele wrażeń. Pora zregenerować siły.

- Masz rację. Dobranoc.- pocałował ją delikatnie w policzek. Po chwili oblała się rumieńcem. Kuba zachichotał.- Widzisz, mówiłem, że będziesz się rumienić.

Aga oddała mu całusa, po czym zniknęła w pokoju gościnnym.
________________________________________________________________________
Napisałam :D Nie wiem dlaczego, ale osobiście i nieskromnie podoba mi się ten rozdział. W końcu z czegoś jestem zadowolona. Chciałam pokazać, że pomimo burzliwego rozstania, Kuba i Agnieszka potrafią porozumieć się po latach i nadal coś do siebie czują. Być może nie jest to już miłość, ale przyjaźń. Znają się przecież od lat dziecięcych :)
Co o nim sądzicie?

Następny za sześć lub siedem dni :)
                                                                                        Pozdrawiam :)