Rozdział 6

     Agnieszkę wciągnął wir namiętnych pocałunków Kuby. Przez moment wróciły wspomnienia dawnych dni i namiętnych nocy, przeplatanych czułymi słowami i słodkimi pocałunkami. Potem jednak przypomniała sobie czas obecny i sytuację w jakiej się znajduje. Zmobilizowała wszystkie swoje siły i odepchnęła Kubę.

Błaszczykowski spojrzał na nią a w jego jasnych oczach zalśnił lodowaty chłód.

- Nie podobało ci się? Moje pocałunki zmieniły się przez te lata?- zapytał drwiąco a jego usta ułożyły się w cyniczny uśmieszek.

Był wściekły. Nie panował na tym co mówi, wyglądał teraz jak archanioł Michał z obrazów włoskich mistrzów. Brakowało mu tylko lśniącego miecza w dłoni.

- Wiesz o wszystkim?- zapytała przerażona. W jej błękitnych oczach zaczęły pojawiać się łzy.

- O tym, że udajesz moją narzeczoną? Oczywiście, że wiedziałem. Kto cię do tego nakłonił?- przysunął się do niej dotykając dłonią jej brody i policzków.

Jego dotyk palił jej skórę a jego wzrok mroził serce.
To nie był dawny Kuba, którego kochała.

Nachylił się do jej ucha, dmuchając w nie delikatnie. Potem bez zapowiedzi ponownie ją pocałował.

Zmiażdżył jej usta swoimi wargami, zabroczo i brutalnie.

Agnieszka wyswobodziła się z jego stalowego uścisku wymierzając mu siarczysty policzek.
Wybiegła na korytarz łapiąc w przelocie kurtkę.
Łzy zalewały jej oczy a dusza krwawiła po tym co zrobił jej Kuba. Zadrwił z niej i potraktował jak szmatę. Chciał się mścić. Nie wybaczył jej przez te wszystkie lata.

Dziewczyna nie patrzyła dokąd zmierza. Wyszła na ulicę, przecierając załzawione oczy. Nagle zza rogu osiedlowej uliczki wyjechał rozpędzony samochód. Światła z miejsca ją oślepiły, stała jak sparaliżowana. Nie mogła się ruszyć. Zamknęła oczy a przez jej umysł przeleciało wspomnienie wypadku samochodowego w którym Filip stracił życie a ona została okaleczona.
Nagle czyjaś ręka szarpnęła ją do tyłu za kurtkę. Samochód przejechał trąbiąc zaciekle.

Silne ręce oplotły Agnieszkę w pasie.

Dziewczyna załkała ze strachu i bezsilności.

Kuba odwrócił łkającą Agnieszkę, przytulając ją do swojego torsu. Czuł jak jej ciepłe łzy moczą jego koszulę.
Wybiegł za nią z domu, czując się jak ostatni buc. Nie chciał jej ranić, to było silniejsze od niego. Żałował gorzkich słów, które wypowiedział pod jej adresem. Teraz tuliła się do niego bezbronna i drążąca ze strachu.
Bał się o nią. Czuł się tak samo jak rok temu, gdy Martyna poinformowała go o jej wypadku.

Wtedy był przy niej i teraz też jej pomoże.

Wziął ją na ręce, jakby nie ważyła więcej niż piórko. Poniósł ją do domu, układając na kanapie.

Delikatnie wytarł jej oczy chusteczką, nie wypuszczając z objęć.

- Przepraszam cię.- delikatnie ucałował opuszki jej palców.- Zachowałem się jak buc. Proszę zapomnij o wszystkim. Jestem ci wdzięczny, że przyjechałaś do mnie po tych wszystkich latach. Chcę żebyś znów była moją przyjaciółką.

Agnieszka pierwszy raz od długiego czasu poczuła się bezpieczna.

- To ja ciebie przepraszam. Nie zdziwiłabym się, gdybyś mnie nienawidził. To ja wtedy zniszczyłam nasza miłość.

- Ciiii…- położył palec na jej ustach.- Zapomnijmy o tym. Liczy się nasza przyjaźń i nic więcej. Nie rozdrapujmy starych ran.- przytulił ją mocniej do siebie.

Czuli jak na nowo rodzi się między nimi nić wzajemnej sympatii. To co w dzieciństwie dawało im poczucie bezpieczeństwa i akceptacji.
Prawdziwa przyjaźń, która przetrwa pomimo lat rozłąki i bolesnych wydarzeń. Pokona niepowodzenia i żal. Przyjaźń wykuta w skale i jak skała stała.

    Stadion Narodowy huczał rykiem tysięcy gardeł. Piłkarze na murawie z całą mocą wyśpiewywali hymn narodowy.
Kamerzysta pokazywał milionom telewidzów emocje malujące się na twarzach reprezentatwów.

- Za twoim przewodem, złączym się z narodem! Dawać, kurwa, dawać!- zaryczał Marcin Wasilewski, który pod nieobecność Kuby Błaszczykowskiego pełnił fukncję kapitana drużyny.

Kapitanowie Polski i Szwecji uścisnęli sobie dłonie, wymieniając się proporczykami. Zmierzyły się dwa surowe oblicza. Marcin Wasilewski spojrzał na swojego przeciwnika Zlatana Ibrahimowicza znanego jako magik boiskowy Ibrakadabra.
Nieustraszony Wasyl nie bał się znanego Ibry. W ciągu tego meczu, przyszło im się jeszcze kilka razy zmierzyć. Stoper skutecznie pilnował bramki w której bronił Przemek Tytoń.
Wojtek Szczęsny miał za złe trenerowi Fornalikowi, że ten nie zrobił go numerem jeden. Był przekonany o swojej wyższości nad Tytoniem. W końcu jak można było mierzyć golkipera Arsenalu z bramkarzem PSV?
Nie rozumiał tego. Jego przyjaciel Robert Lewandowski był tego samego zdania. Nie wypowiadał się na ten temat publicznie, gdyż menadżer Czarek Kucharski zabronił mu mieszać się w jakiekolwiek konflikty. Nawet wyrażać swoje niezadowolenie z faktu, że przełożono spotkanie Borussi z Realem.
Bez Błaszczykowskiego mogli sobie świetnie poradzić.
Dzisiaj Lewandowski nie miał wcale ochoty grać. Czuł się znużony. Inaczej zachowywali się francuscy zawodnicy, polskiej reprezentacji. Obraniak dwoił się i troił, aż pod koniec pierwszej połowy strzelił gola. Stadion zaryczał, skandując jego imię. Wasyl poczochrał włosy Ludo a Perquis krzyczał do niego francuskie epitety. Wszystko w geście powszechnej radości. Polacy jednak długo zwycięstwem się nie nacieszyli. Ibrahimowić szybko strzelił wyrównującego gola. Zawinił Kamil Glik, który potknął się pod bramką, umożliwiając Szwedowi drogę do bramki.

W szatni Wasilewski do spółki z trenerem obryczał zawodników. Poleciało tak zwanym mięsem. Zmotywowani Polacy wyszli do drugiej połowy. Ibrahimović strzelił jeszcze jednego gola. Stadion ryczał domagając się wyrównania. Wyrównał Łukasz Piszczek, wykiwując obrońców Szwecji. Obok piłki stał Lewandowski, którzy zarzekał się, że gol powinien być jego, gdyż piłka otarła się o jego stopę.

Pod koniec drugiej połowy Ibra szarżował na bramkę Tytonia w chęci strzelenia trzeciego gola. Z naprzeciwka wyleciał Marcin Wasilewski. Nieszczęśliwy wypadek sprawił, że obaj zderzyli się czołowo. Z nosa reprezentanta Polski buchnęła krew, podczas gdy Szwed miał rozcięty łuk brwiowy. Obaj opuścili boisko zalani krwią.

Sanitarka odwiozła obu piłkarzy do szpitala na Banacha.
W tym samym dniu dyżur miała Martyna Brzęczek.

- Wiozą nam ofiary z boiska. Wezwij chirurga będzie potrzebne szycie.- ordynator interny zwróciła się do lekarki na dyżurze.

- Czemu nie zostawią ich na izbie przyjęć?

- To są pacjenci specjalni. Izba jest zapchana ciżbą.- czterdziestoletnia Zofia Rogalska spojrzała na młodszą koleżankę z nad srebrnych oprawek.

- W porządku. Dzwonię po Koniecznego, to on ma dzisiaj dyżur.

Martyna czekała na przyjazd poszkodowanych. Po chwili w pokoju pojawiło się dwóch ciemnowłosych mężczyzn. Jeden z rozwalonym nosem miał na sobie strój Polski, drugi żółto- niebieskie barwy Szwecji.
Martyna podała Polakowi tampon, żeby zatamować lecącą krew. Tymczasem zaczęła opatrywać Szweda. Wyglądał jak Indianin, długie smoliście czarne włosy zawiązał w koka na czubku głowy. Taksował lekarkę spojrzeniem ciemnych oczu.

- Przemyję to panu a za chwilę przyjdzie chirurg i zszyje. Podam znieczulenie ogólne, będzie trochę bolało.

- Jak widzę panią to boli jakby mniej.- Ibrahimowić uśmiechnął się zawadiacko.
Wasilewski spojrzał na oboje z irytacją. Zgruchotany nos bolał go jak wszyscy diabli, do tego nie miał pojęcia jak potoczył się mecz. Młoda lekarzyca zlała go totalnie zajmując się gwiazdorem.

- Mogłaby pani nie flirtować z tym Szwedem i zająć też się moim nosem? Boli mnie. Znieczulenie nie obejmuje Polaków?- zapytał zjadliwie.

Kobieta odwróciła się do niego, tłumiąc złość.

Co za bufon.- pomyślała spoglądając w zielone oczy Wasilewskiego. Wyglądał jak zbir z pod ciemnej gwiazdy. Słyszała, że kumplował się z jej kuzynem, ale nigdy nie miała nieprzyjemności go poznać.
- On przynajmniej nie jojczy jak panienka.- odpowiedziała słodko. W jej błękitnych oczach zalśniła furia.

Sekutnica.- pomyślał Marcin.

- On ma rozcięty łuk a nie zgruchotany nos.

- Łuk brwiowy też boli. – odpowiedziała. – Zaraz przyjdzie chirurg, zajmie się pana kolegą po fachu a ja dam panu znieczulenie. Musimy zrobić prześwietlenie.

- Obym nie czekał do rana. To nie jest na dobre i na złe, gdzie lekarze pędzą na pomoc rannemu.- stwierdził jadowicie, czym jeszcze bardziej rozsierdził Martynę. Miała ochotę wyrżnąć mu w głowę czymkolwiek, chociażby i basenem.

Na szczęście szybko pojawił się Mateusz Konieczny, chirurg. Przejął szycie Ibrahimowicia, podczas gdy Martyna wstrzykiwała znieczulenie Wasilewskiemu. Zabolało go ukłucie, co przyjęła z niemałą satysfakcją, uśmiechając się pod nosem. Mężczyzna spojrzał na nią wrogo.

Masz za swoje.- pomyślała złośliwie.

Złośliwa małpa.- przebiegło przez myśli Wasilewskiego.

Obaj piłkarze zostali szybko pocerowani i odesłani do swoich hoteli.
Wynik meczu zakończył się remisem 2:2.