Rozdział 4

     Lekarz zapewnił Agnieszkę i Martynę, że Kuba będzie spał do rana i mogą spokojnie pojechać do domu. Pisarka nie była zbytnio zadowolona z faktu,  że będzie musiała mieszkać w domu Błaszczykowskiego. Wyraziła jednak zgodę, nie widząc lepszego wyjścia z tej sytuacji.
Taksówka wiozła je przez skąpane w światłach latarni ulice miasta. Agnieszka obserwowała zabudowę i wystawy sklepowe, Dortmund różnił się od stareńkich uliczek Krakowa.
Dom Kuby znajdował się na obrzeżach miasta w dość zamożnej dzielnicy. Eleganckie bliźniaki i parterowe domy były wykonane z czerwonej cegły, każdy stał przy idealnie wypielęgnowanym trawniku. O tej porze panowała tutaj cisza i spokój.

Wysiadły na końcu głównej uliczki przy parterowym budynku. Martyna podała kierowcy kilka banknotów, ten zaś uczynnie podał kobietom walizki z bagażnika. Gdy stanęły na progu od razu zapaliła się lampa na czujnik ruchu. Kuzynka Kuby wysupłała z kieszeni pęk kluczy i w kilku sprawnych ruchach otworzyła zamki.

- Zapraszam.- otworzywszy drzwi zaprosiła Agnieszkę do środka.

Dom Błaszczykowskiego był urządzony skromnie i po kawalersku. Dwie sypialnie i salon połączony z aneksem kuchennym oraz sporej wielkości łazienka. Z salonu można było wyjść na patio na tyłach domu, gdzie gospodarz mógł wyprawiać ogrodowe party.

Martyna zakwaterowała Ordę w pokoju kuzyna, sama zaś weszła do sypialni gościnnej, gdzie wcześniej zdążyła się rozpakować.

Agnieszka z postawiła walizkę na środku sypialni gospodarza. Pośrodku pomieszczenia królowało duże łóżko z metalowymi ramami, dwa stoliki nocne, szafa z komodą i fotel. Ściany w szaro-błękitnym kolorze zdobiły plakaty Jamesa Deana, Elvisa, MM i Audrey Hepburn.

Pamiętała z dawnych czasów, że Kuba bardzo lubił kino z lat pięćdziesiątych i sześciedziątych. Posiadał niezliczoną ilość t-shirtów z podobiznami swoich idoli.
Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Rozpakowawszy walizkę postanowiła przespać się kilka godzin.

    Kuba po środku nasennym spał kamiennym snem. Śnił o meczu z Realem w zwolnionym tempie przeszedł jeszcze raz minione wydarzenia. Potknięcie, zastrzyk a potem upadek i zapaść. Twarz Agnieszki, kolegów…zmartwione oblicze Martyny.
Przez opary sennej wizji przypomniał sobie wszystko. Pamiętał każdą z twarzy, zdarzenia, łzy i uśmiechy a co najważniejsze pamiętał wszystko co wydarzyło się po rozstaniu z Agnieszką.

W chwili kiedy przyswoił ten fakt, otworzył powieki uświadamiając sobie że leży w szpitalnym łóżku.

    Agnieszka miała niespokojną noc. Znowu przeżyła wypadek w którym zginął Filip. Iskry z rozbitej maski, bezwładne, zakrwawione ciało narzeczonego i płomienie wdzierające się do wnętrza. Czuła jak lizą ją po skórze, raniąc ciało do żywego i ten okropny ból.
Chciała się obudzić, krzyczała ale nikt jej nie słyszał.
Potem była już tylko biel i cisza. Jakieś pojedyncze głosy. Znowu cisza.
Nie mogła otworzyć oczu, a czuła wszystko co dzieje się obok niej. Głosy mężczyzn i kobiet, pikanie sprzętu najprawdopodobniej aparatury medycznej. I znowu wszechobecna cisza. Kojący dotyk czyjejś dłoni i ciepły głos.

- Wyjdziesz z tego, wierzę w ciebie. – szeptał męski głos.
Zasnęła. Znowu czuła jego obecność. Ciepłe wargi na dłoni i czole.

Próbowała otworzyć oczy.
Agnieszka zerwała się z łóżka, uświadamiając sobie, że śniła. Już od dwóch miesięcy nie nawiedzała jej wizja szpitala.
Pogodziła się z tym, że Filip odszedł na zawsze a jej ciało nigdy nie będzie takie samo jak przed wypadkiem. Zagadką był tylko tajemniczy i kojący głos. Wtedy w szpitalu czuła jego obecność i teraz w śnie też. Dziwne.

    Błaszczykowski zaklął szpetnie, gdy lekarz latarką świecił w jego oczy.

- Panie Jakubie zdrowieje pan. Myślę że jutro mogę wypisać pana do domu.-  ordynator w średnim wieku uśmiechnął się ciepło do piłkarza.

- Co z tego jak mecz mi przepadł? – odpowiedział Kuba nie podzielając optymizmu medyka.

- Och mecz to nie wszystko. Miał pan szczęście w nieszczęściu. Może to skłoni pana do refleksji? Zaraz będzie tutaj pana narzeczona. – powiedziawszy to odwiesił historię choroby na łóżko.
Kuba opadł na poduszki z rezygnacją.
Pamiętał wszystko. Każdy pieprzony szczegół z tego wydarzenia i wcześniej.
Dlaczego pamiętał tylko o Agnieszce?
Dlaczego przyjechała? Do głowy nasuwało mu się mnóstwo pytań, również tych z którymi zmagał się od lat.
Dlaczego go wtedy zostawiła?
Dowie się!
Postanowił poudawać jeszcze amnezję, żeby w końcu rozwikłać zagadkę ich zerwania z przed lat, a także jej obecności przy nim teraz.
Musi to wiedzieć. 

____________________________________________________

Voila!
:D Rozdział w bólach, ale jakoś napisany. :)